Dag mijn favoriete lezertjes!
Ik heb een zalige tijd achter de rug aan de Caraïbische kust van Colombia! Zon, zee en strand.... en heeeeel erg verbrand!
Zonder echt plan, maar met een duidelijk doel voor ogen (ik wil een blauwe zee en wit strand zien, ik wil surfen en snorkelen en vooral heel veel toffe mensen ontmoeten) kwam ik aan in het populaire ´la brisa loca´ hostel in Santa Marta. Veel backpackers vanover de hele wereld en ja, dan gaat eigenlijk alles vanzelf. Aan de praat geraakt met twee broers uit Alaska, die de volgende dag naar Costeño beach wilden gaan en vroegen of ik niet mee ging. Uiteindelijk Santiago tegengekomen die in het Costeño beach hostel werkt (mensen komen voor een of twee nachtjes en blijven uiteindelijk een week, beloofde hij mij) en die toevallig voor een nacht in Santa Marta was. Dus zat ik de volgende ochtend met heel mijn hebben en houden op de bus richting het eco hostel in de middle of nowhere. Een motor taxi later (hup backpack gewoon vanvoor over het stuur en hobbel de bobbel over het zandpaadje) kwam ik aan op een prachtige plek!
 |
| Costeño Beach eco hostel |
Hangmatten, strandhutjes of prive kamers voor 35 personen, geen internet, niemand die ergens heen moet of iets moet gaan bezichtigen en dus hele dagen tijd om lekker te niksen op het strand, verhalen te vertellen, een zwemmetje te doen (bleek moeilijker dan gedacht, super felle stroming waardoor je compleet onderuitgetrokken en/of overspoeld werd door de zee -gelukkig bestaat er zoiets als sociaal leren en had ik al gauw door dat je niet moest proberen om je kop boven de golven te houden, maar dat je eronder door moest duiken :)). En inderdaad, het was heel verleidelijk om hier lang te blijven hangen. En ik heb een meisje ontmoet die we in de Salar de Uyuni in Bolivië hadden meegenomen in onze jeep omdat de hare pech had! Hoe groot is de kans om elkaar na 1000enden kilometers in verschillende richtingen terug tegen te komen in een klein onbekend hostel aan de kust van Colombia? Mijn eerste surfles heb ik samen met haar gedaan! Het was een serieuse uitdaging, maar ik ben er toch in geslaagd om gedurende de gedachte "hé ik sta recht!" op mijn plank te gaan staan in plaats van mij alleen maar plat op mijne buik gelegen te laten meevoeren tot aan het strand (wat overigens ook een leuke ervaring was). Een bezoekje aan de watervallen met Kim en Thijs uit Antwerpen, een pak Aussies en Zweden en Amerikanen. Een klimtocht over de rotsen naar boven, roetsj ik een adrenalinestoot later over de rotsen 15 meter naar beneden en land ik (dankzij mijn reddende Engelen) in een van de kleine poeltjes... Volgend avontuur was een tweedaagse naar Palomino, waar we de ondertussen onvergetelijke tubing gedaan hebben: men neme een opblaasbare band, men wandelt daarmee 40 min op teenslippers bergop en bergafwaarts tot aan de rivier, met zette zich in de band en geniet al dobberend van het zonnetje terwijl de rivier zich gestadig een weg baant door de jungle tot in de oceaan. Onvergetelijk, omdat ik nog nooit zó hard verbrand ben geweest. ´s Avonds besefte ik dat mijn witte, onbeschermde buik en oksels misschien toch een beetje teveel Caraïbische zon gezien had. ´s Ochtends had ik al een hele tube aloë vera aftersun leeg gesmeerd en de volgende dagen heb ik cremekes, gellekes en andere toestanden gekocht en gekregen om de pijn te doen verzachten, mijn gloeiende huid een beetje te kalmeren en vooral vocht in te brengen. Van cacao boter tot een knalgele naar curry ruikende noot van Hawaï. Terug in Costeño Beach hebben ze zelfs een mototaxi gestuurd om uit de tuin van de kokin de echte Aloe Vera plant te halen, waarmee ik twee dagen ander het palmbladerenafdak in de zetel heb doorgebracht. Ik denk niet dat het overdreven is om te zeggen dat ik in België naar een ziekenhuis was gegaan. Dit was het resultaat na 7 dagen:
Gelukkig bestaan er dan nog mama´s met wondermiddeltjes, zodat ik ´s avonds in Cartagena (na pijnstillers te hebben genomen omdat ik kleren moest dragen en met mijn rugzakken moest reizen) maar wat graag aardappels stond te raspen tot en papje met wat aloe vera erbij. En dat recept op grootmoeders wijze kan ik iedereen met brandwondes aanraden! (verspreid wel niet zo´n aangename geur in een slaapzaal van 10 bedden ;))
Cartagena is echt een stad naar mijn hart. Gebouwd door de Spanjaarden precies 480 jaar geleden, aan de Caraïbische oceaan, volledig omwald, smalle straatjes met houte balkonnetjes vol bloe
 |
| zonsondergang vanaf de omwalling |
men,... en super veel kraampjes vol lekkers! Klein, overzichtelijk, gezellig, veilig... (de rest van de stad vol moderne torenhoge kantoor of flatgebouwen en de achterbuurten wordt wijselijk buiten beschouwing gelaten).
En ook die veiligheid moet blijkbaar met een korrel zout genomen worden, want toen ik vanaf de omwalling aan het genieten was van de zonsondergang boven de zee, eiste een jonge kerel plots mijn camera. Ik was zo verbouwereerd dat dat zo gemakkelijk zou kunnen gaan, dat ik Huh.. Wat? Nee! zei. En ik bleef voet bij stuk houden, ondanks het (gesloten) zakmes dat hij bovenhaalde. Mijn argument dat hij het 10 jaar oude ding niet wilde hebben, bleek te werken en toen ik ook zijn vraag/eis om dan mijn geld te geven bleef afwijzen, keek hij een keer rond zich, zag dat er mensen in de buurt waren en droop hij gelukkig af. Waardoor ik met bonzend hart (en ook wel een trots overwinningsgevoel) achterbleef. Het chocolade ijsje dat fel in de buurt kwam van de smaak van chocolademousse, heeft heel erg gesmaakt!
 |
| De ferry naar playa blanca. |
Het kleine incident buiten beschouwing gelaten, valt het mij vooral heel erg op hoe ongelofelijk makkelijk ik toffe mensen op de juiste moment tegenkom. Na drie nachten in het gezellige, huiselijke Makako hostel in Cartagena moest ik verhuizen naar een hostel twee blokken verder, omdat ik te laat had verlengd. Het zou toch maar voor een nacht zijn, want de volgende dag wilde ik over land (en niet met de veel te dure toeristenbootjes) naar Playa Blanca gaan, het beloofde witte strand met felblauwe zee. Aangekomen in mijn nieuwe kamer, bleek een groep van 7 personen just hetzelfde plan te hebben en kon ik mij bij hen aansluiten!
 |
| Kan zo in de Jetair brochure, niet? |
Na een dagje strand (met hoed, factor 100 op mijn buik en 50 op mijn andere lichaamsdelen én met t-shirt en short in het water) keerde de rest terug en besloot ik op zoek te gaan naar een verblijfplaats voor de nacht.
 |
Op de foto met de Rigoberto eigenaar
van de hangmattenhostel. |
Uiteindelijk belande ik als enige europeaan in een hutje en kreeg ik de volgende ochtend bezoek van twee Colombiaanse jonge koppels, waarvan er eentje twee dagen ervoor getrouwd was! En Marlen en Daniel bleken hetzelfde vliegtuig als mij te nemen, twee dagen later en nodigden mij uit om in hun appartementje in Medellín te verblijven! En op de boot terug naar Cartagena, raakte ik aan de praat met een Duits koppel, dat nu in het dorpje op 2uur van Medellín met de tweede grootste rots ter wereld woont en mij ook daar uitnodigd! Hoe fantastisch is dat??
En dus, op dit moment bevind ik mij in het bescheiden appartementje van Marlen en Daniel, beide 22 jaar en al 2 jaar gelukkig getrouwd! Echte schatten van mensen! Maar opnieuw een kei harde confrontatie met de oneerlijkheid waarmee alles verdeeld is op deze aarde. Deze lieve, jonge, enthousiaste, behulpzame mensen met een ongelofelijk groot hart, moeten elke dag knokken om rond te komen. En ik verbaas me telkens weer over dingen die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, en voor hun absoluut niet. Een postzegel bijvoorbeeld. Nog nooit gezien, nog nooit geproeft (daar heb ik verandering in gebracht ;)) geen idee hoe dat dan werkt, met dat adres en zo? Dan komt dat gewoon aan ergens in een huis in België? En hoeveel kost dat dan? 1,5 euro voor slechts één postzegel? Ik vond dat nog wel meevallen, voor hen betekent dat een uur werken. Éen uur werken voor één postzegel! Ik had er 6 nodig. Daniel was bijna verdronken omdat hij mijn snorkel uitrusting wilde uittesten. Hij had wel gezegd dat hij niet kon zwemmen, maar ik dacht, jamaar ge moet gewoon drijven, en bovendien kunde hier staan... Niet kunnen zwemmen, betekent dus écht niet kunnen zwemmen. En jullie leren dat gewoon gratis op school?! Ik bedoel maar, het is razend interessant om met Marlen en Daniel op te trekken, ze willen mij alles laten proberen en zien van hun stad, ze willen alles weten van ´hoe dat dan in België is´. En tegelijk raakt hun situatie mij zo hard. Dat zij nooit dezelfde kansen zullen krijgen als ik krijg. Dat ik verder zal rondreizen en dat zij enorm moeten sparen en vele uren aan een hongerloon moeten overwerken om er in eigen land op uit te trekken.
Daar word ik toch wel even stil van.
Ik hoop dat met jullie alles goed gaat en dat jullie heel erg hard kunnen genieten van het goede weer dat blijkbaar eindelijk daar is!
Veel liefs,
Jolien
ps: de foto´s van
La Costa De Colombia en al enkele foto´s van
Medellin vind je hier!
